2012’11’03
Panggolla
I was born in Pathadumbara, Kandy. I was the fourth child of a family of 5 sisters and one brother. I studied in the Girl’s High school in Kandy. I passed O/L exam and studied up to A/Ls. Then while I was following an accountancy course my parents arranged a marriage for me, and I got married on the 18th January 1993. I was 21 years old then.
He was Ranjith and he served in the Gajaba regiment in the Army. Ranjith’s home town was Giriulla. I got married to him on the 18.01.1993 and I went to live in his house with his parents. By the time I got married, my husband had lost his left hand, due to the injuries he had got from a bomb explosion. But this caused no problem to me. He was serving in the Saliyapura Army camp in Anuradhapura. He used to come home once a week. I lived with his parents happily.
Our daughter was born on the 28. 04. 1994. On the 11. 01. 1995, we received a house in Panggolla Ranawiru Village. We went to live in that house with our daughter. By 1995, the war was intensifying. We got to know about the war from the radio and newspapers. There were no facilities in the house we received. It was not suitable for a disabled soldier to live. There was no electricity. No drinking water. We suffered a lot. This is a village with 100 houses. The families of the deceased, disabled and disappeared soldiers who served in the North were living in this village. Now there have supplied electricity and water. But water is not good for drinking. Although my husband was a disabled, he had given a training from the camp, to manage his own things. My parents and brothers helped us for everything. Even today we live well. Now my husband is retired from the Army. He retired due to the medical reasons. He engages in social work now. I am proud of my husband who contributed to win the war. I am proud to be a wife of a disabled soldier, a war hero. Today we live happily with our two children
2012.11.03
පාංගොල්ල
මා ඉපදුණු නගරය මහනුවර පාතදුම්බර ගමේ. මා සහෝදරියන් පස්දෙනෙක් හා එක් සහෝදරයෙක් සිටින පවුලක හතරවෙනියා ලෙස උපත ලද මම මහනුවර උසස් බාලිකා විදුහල ඉගෙන ගත් මම අපොස සාපෙළ සමත්වී අපොස උපෙළ දක්වා ඉගෙන ගත්තා. ඉන්පසු ජාතික ආධුනිකත්ව මණ්ඩලයේ ගිණුම්කරණය පිළිබඳ පාඨමාලාවක් හදාරන අතර ගෙදර දෙමව්පියන් විසින් ගෙන එන ලද යෝජනාවක් මත 1993 ජනවාරි 18 වන දින විවාහ විය. විවාහ වන විට මට වයස අවුරුදු 21 ක් විය.
ඔහු ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවේ ගජබා රෙජිමේන්තුවේ පළමුවන බල ඇණියේ සේවය කළ රන්ජිත්ය. රන්ජිත්ගේ ගම ගිරි උල්ල. පසුව 1993. 01. 18 වන දින විවාහ වී ඔහුගේ සෑදු නිවසේ දෙමව්පියන් සමග පදිංචි විය. මා විවාහ වන විටත් මාගේ මහත්මයා යාපනයේ සේවය කරමින් සිටින විට ත්‍රස්තවාදී විසින් අටවන ලද පීඩන බෝම්බයකට ඔහුගේ වම් අත අහිමි වී තිබුණා. එහෙත් කිසිම අඩුපාඩුවක් මට දැනුණේ නෑ. ඔහු යුද්ධයෙන් ආබාධිත වී පසුව අනුරාධපුර සාලිය පුර යුද හමුදා කඳවුරේ සේවය කරමින් සිටියා. සතියකට වරක් නිවසට පැමිණෙන අතර මම දෙමව්පියන් සමග සතුටින් සිටියා.
පසුව 1994. 04. 28 වන දින අපට අපෙග් දුව ලැබුණා. ඉන්පසු 1995. 01. 11 දින පාංගොල්ල රණවිරු ගම්මානයේ අපට නිවසක් ලැබුණා. එවිට දුවත් සමග අප එහි පදිංචියට ආවා. 1995 වන විට යුද්ධය ඉතා දරුණු සටනක් බවට පත් වුණා. එය අපට ගුවන් විදුලියෙන් හා පුවත් පත් මගින් දැන ගන්නට ලැබුණා. රණවිරු ගම්මානයේ අපට ලැබුණු නිවස ආබාධිත සෙබලූන්ට ජිවත් වන්නට සුදුසු පරිසරයක් තිබුණේ නෑ. ලයිට් නෑ. බොන්න වතුර නෑ. අපි හරිම දුකක් වින්දේ. මෙහේ ගෙවල් 100 කින් යුත් රණවිරු ගම්මානයක්. මෙහි ජීවත් වන අය උතුරේ ක්‍රියාන්විත රාජකාරි කර ආබාධිත, මියගිය අතුරුදහන් වූ රණවිරුවන්ගේ පවුල්වල අය. දැන් ලයිට් වතුර තියෙනවා. එහෙත් බීමට ජලය සුදුසු නෑ. ආබාධිත සෙබලෙක් වුනත් මගේ මහත්මයා තමන්ගේ වැඩ කර ගැනීමට යුද හමුදාවෙන් පුහුණුව ලබලා හිටියා. දෙමව්පියන් මගේ සහෝදරයන් හැම දෙයටම අපට උදව් කරා. ඒ නිසා මොනම දේකින්වත් අඩුවක් දැනුණේ නෑ. අදටත් අප හොඳින් ජීවත් වෙනවා. අද මගේ මහත්මයා වෛද්‍ය හේතූන් මත හුද හමුදාවෙන් විශ්‍රාම අරගෙන ගෙදර ඉන්නවා. සමාජයේ පොදු කටයුතු වල නිරත වෙමින් ඉන්නවා. අද යුද්ධය නිමා වී නිවහල් රටක අප ජීවත් වුණත් යුද්ධය නිම කරන්නට සහය දුන් මගේ මහත්මයා ගැන මම අද ආඩම්බර වෙනවා. මොකද අබාධිත සෙබලෙකුගේ බිරිය වීම ගැන. රණවිරුවෙකුගේ බිරිඳ වීම ගැන. අද අප දරු දෙන්නත් සමග හොඳින් ජීවත් වෙනවා.
2012.11.03
பங்கொல்ல
நான் கண்டி, பததும்பரவில் பிறந்தேன். நான்கு சகோதரிகள் ஒரு சகோதரர் கொண்ட குடும்பத்தில் நான்காவது பிள்ளை நான். கண்டி, பெண்கள் உயர்தரப் பாடசாலையில் கல்வி கற்றேன். சாதாரண தரத்தில் சித்தியடைந்து உயர்தரம் வரைக் கற்றேன். கணக்கியல் பாடநெறியொன்றை தெடர்ந்துகொண்டிருந்த சந்தர்ப்பத்தில் எனது பெற்றோர் எனக்கு திருமண ஏற்பாடு செய்தனர். 1993ம் வருடம் ஜனவரி மாதம் 18ம் திகதி நான் திருமணம் செய்துகொண்டேன். அப்பொழுது எனக்கு இருபத்தியொரு வயது.
அவரது பெயர் ரஜ்சித். அவர் இராணுவ கஜபா படையணியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தவர். அவரது சொந்த இடம் கிரியுல்ல. திருமணத்தின் பின்னர் அவரது பெற்றேநாருடன் அவரது வீட்டிற்குச் சென்றேன். அந்த நேரத்தில் குண்டுவெடிப்பில் ஒரு காலை அவர் இழந்தார். அனுராதபுர சாலியபுர முகாமில்தான் அவர் பணிசெய்துகொண்டிருந்தார். கிழமைக்கு ஒருதடவை அவர் வீட்டிற்கு வருவார். நான் பெற்றோருடன் சந்தோசமாக இருந்தேன். 28. 04. 1994 அன்று எமது மகள் பிறந்தாள். 11. 01. 1995 அன்று பங்கொல்ல ரணவிரு கிராமத்தில் வீடொன்று கிடைத்தது. எமது மகளுடன் அந்த வீட்டில் வாழ்வதற்குச் சென்றேன்.
1995ம் ஆண்டில் யுத்தம் தீவிரம் பெற்றிருந்தது. பத்திரிகைகள் மற்றும் வானொலியின் ஊடாகத்தான் அது பற்றி அறியமுடிந்தது. எமக்கு கிடைத்த வீட்டில் எந்த வசதியும் இருக்கவில்லை. அங்கவீனமடைந்த இராணுவத்தினர் வாழ்வதற்கு பொருத்தமானதாக அது இருக்கவில்லை. குடிப்பதற்குத் தண்ணீர் இருக்கவில்லை. மின்சாரம் இல்லை. நாம் அதிகம் சிரமப்பட்டோம். இது 100 வீடுகள் கொண்ட கிராமம். வடக்கில் கடமையாற்றி உயிர்நீத்த, அங்கவீனமடைந்த மற்றும் காணாமற்போன இராணுவ வீரர்களின் குடும்பங்கள் இங்கு வாழ்கின்றன. எனது கணவர் விசேட தேவையுடையவராக இருந்தாலும் சுய தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொள்வதற்கான பயிற்சி அவருக்கு முகாமில் வழங்கப்பட்டது.
எனது பெற்றோர்களும் சகோதரர்களும் எல்லாவற்றிற்கும் உதவி செய்தனர். இன்றும் நாம் நல்ல முறையில் வாழ்கின்றோம். தற்போது எனது கணவர் இராணுவத்தில் இருந்து ஓய்வு பெற்றுவிட்டார். மருத்துவ காரணங்களின் அடிப்படையில் அவருக்கு ஓய்வுகிடைத்தது. சமூக சேவையில் அவர் தற்போது ஆர்வமுள்ளவராக இருக்கின்றார். யுத்தத்தை வெற்றிகொள்ள எனது கணவரும் பங்களிப்பு செய்ததையொட்டி நான் மிகவும் பெருமைப்படுகின்றேன். அங்கவீனமுள்ள ஒரு இராணுவ போர் வீரனுக்கு மனைவியாக இருப்பதில் எனக்கு மிகவும் பெருமையாக இருக்கின்றது. இன்று எமது இரு பிள்ளைகளுடனும் மிகவும் சந்தோசமாக இருக்கின்றோம்