HERSTORIES

We were from the same village, the same class in school. We fell in love. He told me that he needed a job and would join the Army. At first I did not approve of it but he insisted, he said at least one of us should be working. So I relented. He joined the army on March 8, 1995.

நாம் இருவரும் ஒரே கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். ஒரே பாடசாலையிற் கல்விபயின்றவர்கள். நாம் காதல் வயப்பட்டோம். அவர் தனக்குத் தொழி்ல் ஒன்று வேண்டுமெனவும் அதனால் இராணுவத்தில் இணையப்போவதாகவும் எனக்குக் கூறினார். முதலில் நான் இதற்கு உடன்படவில்லை ஆனால் அவர் மிகவும் வற்புறுத்தினார். குறைந்தது இருவரில் ஒருவராவது வேலை பார்க்கவேடுமெனக் கூறினார். எனவே நான் இணங்கினேன். 1995 மார்ச் மாதம் 8ந் திகதி இராணுவத்தில் இணைந்தார்.

It was when I was doing my A-levels that he got shot in Point Pedro. It was a terrible time for me. I had never been to Colombo but I went to the hospital to see him. He had lost one of his legs below his knee. But when I saw him I was relieved. I had expected much worse. He was afraid that I would forget about him. My family was concerned about how I’d manage with a disabled husband and were opposed so we decided to elope. My husband is the person I love. I would have married him even if he had lost all his limbs.

நான் க.பொ.த உயர்தரம் கற்கையில் அவர் பருத்தித்துறையில் காணமடைந்தார். எனக்கு மிகக் கஷ்டமான காலமாக இருந்தது. நான் ஒருபோதும் கொழும்பு சென்றதில்லை ஆனால் அவரைப் பார்ப்பதற்கு வைத்தியசாலைக்குச் சென்றேன். முழங்காலுக்குக் கீழே அவர் தனது காலொன்றினை இழந்திருந்தார். நான் அவரைக் கண்டதும் என்னைத் தேற்றிக்கொண்டேன். இதனைவிட மோசமான நிழலையினை நான் எதிர்பார்த்தேன். நான் அவரை மறந்துவிடுவேன் என அவர் பயந்தார். ஊனமுற்ற கணவருடன் நான் எப்படி வாழ்க்கை நடத்துவேன் என எனது குடும்பத்தோர் கவலையுற்றதால் எமது திருமணத்தினை எதிர்த்தனர். எனவே நாம் ஓடிப்போய்விட தீர்மானித்தோம். நான் மிகவும் நேசிக்கும் ஒருவா் எனது கணவரே. அவர் தனது அவயவங்கள் அனைத்தையும் இழந்திருந்தாலும் நான் அவரை திருமணம் செய்திருப்பேன்.

When my oldest child was 3 years old I went to work abroad to make ends meet. I experienced some problems there so I returned. I didn’t achieve anything by going. In this place, we live like brothers and sisters even though we live in closer proximity physically than we are used to.

எனது மூத்த பிள்ளைக்கு 3 வயதானபோது குடும்பக் கஷ்டம் காரணமாக நான் வெளிநாட்டுக்குப் பணிபுரியச் சென்றேன். அங்கு ஏற்பட்ட பிரச்சிரைனயான அனுபவம் காரணமாக நான் நாட்டுக்குத் திரும்பினேன். அங்கு சென்றதால் நான் எதனையும் சம்பாதிக்கவில்லை. எங்களுக்குப் பழக்கமானதைவிடவும் நெருக்கமாக நாம் வாழ்ந்தாலும் இங்கு நாம் சகோதர சகோதரிகளைப்போன்று வாழ்கிறோம்.

My younger daughter wants to become a doctor and the older daughter wants to be a nurse. I have a few sewing machines. I don’t want to work under anyone. So I want to make this sewing business a success and be my own boss. I have a wonderful husband. We support each other.

எனது இளையமகள் தான் ஒரு மருத்துவர் ஆகவேண்டுமெனவும் மூத்த மகள் மருத்துவத் தாதி ஆகவேண்டுமெனவும் விரும்புகின்றனர். என்னிடம் தையல் இயந்திரங்ககள் சில உள்ளன. எவருக்கும்கீழ் பணிபுரிய எனக்கு விருப்பமில்லை. எனவே இத்தையல் வியாபாரத்தை வெற்றிகரமாக நடத்தி நானே எனக்கு முதலாளியாக வேண்டுமென விரும்புகிறேன். நல்லதொரு கணவர் எனக்கக் கிடைத்திருக்கிறார். நாம் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் ஆதரவாக இருக்கிறோம்.

Recently some families from the North visited us. I felt extremely sad when I heard what they had gone through. How they lived without electricity, with the sound of shelling…how did their children study? Even though my husband lost a limb I have no ill will or hatred towards Tamil people. It’s terrorism that I hate, not the Tamil people.

அண்மையில் வடக்கிலிருந்து சில குடும்பங்கள் எங்களைச் சந்திக்க வந்திருந்தன. அவர்கள் அடைந்த துன்பங்களைக் கேட்டபோது நான் மிகவும் துணரமடைந்தேன். செல்வீச்சு சத்தங்களின் நடுவே மின்சார வசதியுமின்றி அவர்கள் எவ்வாறு வாழந்தனர்? அவர்களது பிள்ளைகள் எவ்வாறு கல்விகற்றனர்? எனது கணவர் தனது ஒரு காலை இழந்தாலும், தமிழ் மக்களுக்கு எதிராக எத்தகைய தீய எண்ணமோ அல்லது வெறுப்போ கிடையாது. நான் தமிழ் மக்களையல்ல, பயங்கரவாதத்தினையே வெறுக்கிறேன்.

The war is over now. I can’t tell you how grateful I am for what the President, Mahinda Rajapakse has done. I saw the documentary on what our Forces went through in the war and what their families went through.

எமது ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷ அவர்கள் செய்தவற்றிற்கு நான் எவ்வளவு நன்றியுள்ளவளாக இருக்கிறேன் என்பதைச் சொல்லமுடியாது. போரில் எமது இராணுவத்தினர் பட்ட கஷ்டங்களையும் அவர்களது குடும்பங்கள் அடைந்த கஷ்டங்களையும் விவரிக்கும் குறுந்திரைப்படத்தைப் பார்த்தேன்.

இப்போது போர் முடிந்துவிட்டது