Pahalagama,
Okkampitiya
28.08.2012
Dear sister,
I lived with my parents in Bandarawela. I studied up to A/Ls. On 05.02.1992, I got married. My husband’s home town was Okkampitiya. I have one child. We were famers. My husband was a very kind man. We had no other worries, other than the financial problems. The war was going on, but we were not much affected. But, suddenly, the tragedy of my life began to unfold.
I don’t want to recall that unfortunate day. On the 16th January 2008, my husband and I went to the chena with two other friends to remove the cashew nuts from the shells. My husband and other two were shot dead by the LTTE. They didn’t do any harm to me. Now my son is studying in the Bio Science stream in the Advanced Level class. Without a husband, we live amidst lot of financial problems.
හිතවත් සොයුරිය,
ඉහත නම සඳහන් මම බණ්ඩාරවෙල දෙමව්පිය සෙවණේ හැදී අපොස උසස් පෙල දක්වා උගත් 1992. 02.05 දින මගේ මහත්තමයා වන ඩී. එම් කරුණාසුන්දර මහතා සමග විවාහ වුණෙමි. මගේ ස්වාමියාගේ උපන් ගම ඔක්කම්පිටිය. මට එක් දරුවෙක් සිටිනවා. අපි ගොවිතැනින් ජීවත් වූ අය. මගේ මහත්මයා හරිම කරුණාවන්ත කෙනෙක්. ආර්ථීක අපහසුකම් තිබුණත් වෙන බාහිර කරදර තිබුණේ නෑ. යුද්දය රටේ පැවතුණත් අපට එතරම් බලපෑම් තිබුණේ නෑ. මට ජීවිතයට කණකොක් හ~ ගැසුවා.
එදින මම මතක් කරන්නවත් කැමති නැහැ. 2008. 01. 16 දින මගේ මහත්මයා හා තව යහළුවන් දෙදෙනක් සමග හේනට ගියා මා සමග රටකජු ගලවන්න. එදින මගේ මහත්මයත් සමග යහළුවන් දෙන්නත් එකම මොහොතේ එල් ටී ටී ඊ සංවිධාන සාමාජිකයන් පිරිසක් විසින් වෙඩි තබා මරා දැමුවා. මට කිසිම කරදරයක් කළේ නෑ. දැනට මගේ පුතා අපොස උසස් පෙළ විද්යා අංශයේ ඉගෙනුම ලබනවා. ස්වාමියත් නැතුව ආර්ථීක අපහසුකම් මැද්දේ දුකසේ ජීවත් වෙනවා.
ස්තූතියි
எனது பெயர் டீ.எம் கருணாவதி. எமது குடும்பத்தில் ஐந்து பேர் இருந்தோம். நாம் வாழ்வதற்காக சேனைப்பயிர்ச் செய்கையையூம் கிடைத்த வேலைகளையூம் செய்தோம். நாம் இவ்வாறு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் போதுதான் எனது கணவர் இந்த துரதிஸ்ட சம்பவத்திற்கு முகங்கொடுக்க நேர்ந்தது. 16.01.2008 அன்று சேனைக்குச் சென்ற எனது கணவர் புலிகளால் சுடப்பட்டு இறந்தார். தற்போது நான் எனது இரண்டு பிள்ளைகளுடனும் வசிக்கிறேன். எனது இரண்டாவது பிள்ளை பிறவியிலேயே அங்கவீனர். மூத்த மகள் பாடசாலைக்குச் செல்கின்றாள். அவர்களுக்கு சாப்பாடு கொடுப்பதற்கு காசு தேடிக்கொள்வதே பெரும் சிக்கலாக இருக்கின்றது.
நாம் இன்று பல க~;டங்களுக்கு மத்தியில் வாழ்ந்தாலும் தற்போது யூத்தம் இல்லாததால் சந்தோசமாக இருக்கின்றது. எமது பிள்ளைகள் ஆரம்பத்தில் அச்சத்துடன் இருந்தார்கள் தற்போது இல்லை. நாம் போரின்போது பல சிக்கல்களுக்கு முகங்கொடுத்தோம். அனைவரும் பாதுகாப்பாக வீடு திரும்பும் வரை எமக்கு நிம்மதி இருக்காது. அவ்வாறான நிலமை இன்று இல்லாது இருப்பது மிகவூம் மகிழ்ச்சியாக இருக்கின்றது. ஆனால் எனது கணவரை இழந்த வலியிலிருந்து மீளமுடியவில்லை. எனக்கு சரியான வாழ்வூ இல்லை. பல சங்கடங்களுக்கு முகங்கொடுத்த வண்ணமே நாம் வாழ்கின்றௌம் என்பதனை வருத்தத்துடன் தெரிவிக்கின்றேன்.
உண்மையூள்ள
டீ.எம் கருணாவதி