Dear friend,
We were displaced in 2008 in account of the war and we lived in Eettumadu. While we were staying there my husband was hit by a shell and his body disintegrated into pieces in front of my own eyes. I sustained injuries in my right hand. From there we went to a camp in the military controlled area. They took me to the Poonthottam Camp and gave me food and water. Then they took me to the Arunachchalam Camp. First they provided cooked food and later dry rations so we could cook. From there I went to the Ramanathan Camp and stayed there with my daughter. There I was affected with chickenpox and fever.
First I was admitted to Vavuniya hospital and then they transferred me to the Poovarasankulam hospital. Then we went back to the Ramanathan Camp. There they said that elderly people and children could live in Vavuniya. My daughter and I lived in a rented house in Vavuniya. Then on 19-05-2011 they took us for resettlement. They erected 4 poles and put some tin sheets over that and left us in Vivekanandanagar. I hung coconut palm thatches on the sides and cooked inside this temporary shed. They gave us Rs. 750/- as public assistance money under the livelihood programme. Now I rear poultry to try and earn a living.
හිතවත් මිතුර,
2008 දි අපි යුද්දෙ නිසා අවතැන් වෙලා, ඊට්ටුමඩුවලට ගියා. එහේ ඉන්නකොට මගේ මහත්තයා ෂෙල් වැදිලා මගේ ඇස් දෙක ඉස්සරහදිම කෑලි කැලි වලට කැඩිලා ගියා. මගේ දකුණු අත තුවාල වුණා. පස්සෙ අපි හමුදා පාලන ප්රදේශයේ තිබුණ කෑම්ප් එකකට ගියා. ඒගොල්ලො මාව පූන්තෝට්ටම් කෑම්ප් එකට ගෙනියලා කෑමයි වතුරයි දුන්නා. ඊට පස්සෙ මාව අරුණාචලම් කෑම්ප් එකට ගෙනිච්චා. මුලදි අපිට උයපු කෑම දුන්නා. ඊට පස්සෙ වියළි අහාර දුන්නා. එතන ඉඳලා මම රාමනාදන් කෑම්ප් එකට ගිහින් දුවත් එක්ක එතන හිටියා. එහේ ඉන්නකොට මට පැපොලයි උණයි හැදුණා. ඉස්සෙල්ලම මාව වවුනියාව ඉස්පිරිතාලෙට ඇතුල් කරා. එතිනින් පූවරසන්කුලම් ඉස්පිරිතාලෙට මාරු කරා. ඊට පස්සෙ මම ආයෙමත් රාමනාදන් කෑම්ප් එකට ගියා. වයසක අයටයි, පොඩි ළමයින්ටයි වවුනියාවෙ ඉන්න පුළුවන් කියලා අපිට කිව්වා. මමයි දුවයි කුලී ගේක වවුනියාවෙ හිටියා. 2011. 05. 19 වෙනිදා අපිව පදිංචි කරවන්න විවේකානන්දනගර් ගමට එක්ක ගියා. ආමි එකේ අය කණු හතරක් හිටවලා ඒ උඩින් ටකරං ෂීට් දාලා යන්න ගියා. මම වටේට තල්අතු එල්ල ගත්තා. අපි ඒ මඩුවෙ උයාගෙන කෑවා. ඒගොල්ලො අපිට රජයේ ආධාර විදියට රුපියල් 750 ක් දුන්නා. දැං මම කුකුල්ලූ ඇතිකරනවා.
அன்புள்ள நண்பிக்கு
எமது வீட்டிலிருந்து யூத்தம் காரணமாக எனது கணவனும் நானும் 2008ஆம் ஆண்டு இடம்பெயர்ந்து ஈட்டுமடு எனும் இடத்திற்கு சென்று அங்கிருந்த நேரம் எனது கணவன் செல் அடிபட்டு எனது கண்முன்னே சிதறி இறந்தார். அப்போது எனது வலது கையிலும் காயம் பட்டது. அங்கிருந்து இராணுவக் கட்டுப்பாட்டு முகாமிற்குச் சென்று இருந்தேன். பூந்தோட்ட முகாமிற்கு கூட்டிச் சென்று அங்கு எனக்கு உணவூகள் வழங்கினார்கள். பின்பு அருணாச்சலம் முகாமில் கூட்டிச் சென்றனர். அங்கும் எனக்கு அவர்களே கொடுத்தனர். கொஞ்ச நாள் உணவாகக் கொடுத்து பின்பு பொருட்களாக கொடுத்தனர். இருந்தேன். அங்கிருக்கும் போது எனக்கு அம்மாள் வருத்தமும் காய்ச்சலும் வந்தது முதலில் வவூனியா வைத்தியசாலையில் இருந்து பின்பு பூவரசங்குளம் வைத்தியசாலைக்கு கொண்டு சென்றனர். பின்பு இராமநாதன் முகாமிற்கே சென்றௌம். அங்கு வயது போனவர்கள் குழந்தைகள் வவூனியாவில் இருக்கலாம் என்று கூறிய போது நானும் எனது மகளும் முகாமிலிருந்து வவூனியாவில் வாடகை வீடு ஒன்றில் இருந்தோம். பின்பு 2011.05.19ம் திகதி மீள்குடியேற்றத்தில் விவேகானந்தா நகரில் தற்காலிக வீடு மாத்திரம் அதாவது நான்கு கம்புகளை ஊண்றி தகரம் மேலே மாத்திரம் இராணுவத்தினால் போட்டுச் சென்றனர். தனியாகத்தான் இருந்தேன். தகரம் போட்ட வீட்டில் நான் ஓலைகளை வைத்து மறைத்துக் கொண்டு சமைத்து சாப்பிட்டேன். எனக்கு பிச்சைசம்பளம் என 750ஃஸ்ரீ தருகிறார்கள். வாழ்வாதார நிகழ்ச்சித் திட்டத்தின் மூலம் கோழிகள் வளர்த்து நான் உண்கிறேன்.